خواب روشنی بود. سورئال اما عمیق تر و واقعی تر از زندگی روزمره. جهانی داشت که می بایست جهان من باشد و چه کسالت آور که نیست، اینجا می نویسمش تا با ابزار دیگری غیر رویا، یعنی نوشتن، آن خواب را به زندگی واقعی خودم وصل کنم.
ندا روی صندلی وسط مینی بوس نشسته بود. صورتش به شدت سبزه و کمی تاریک و لبهاش سرخ و صورتی بود. همه بودند، همه اعضای خانواده ی ما. دوباره مثل ده سالگی. بابا مینی بوس داشت و خودش پشت فرمان نشسته بود. رفته بودیم یک کشور خارجی سفر خانوادگی. معلوم نبود کجا بود. همگی داشتیم می رفتیم از یک مکان دیدنی بازدید کنیم. کلمه ی لند اسکیپ در طول مینی بوس و در فاصله ی یک متری روی هوا حرکت می کرد. ترلان با ما نیامده بود. من می خواستم برگردم هتل پیش ترلان و با ترلان توی شهر بچرخم. آخرین روز سفر بود. یکی از فامیلها داشت می گفت ترلان از خودراضی است. یکی دو نفر دیگر هم همین حرف را می زدند. مامان همراه با توده ای بچه مانند روی صندلی های اول مینی بوس نشسته بود. حرف شاکی های ترلان را قبول می کرد اما از این خصیصه ی دختر کوچکش رضایت پنهانی داشت. مینی بوس داشت دور می شد و من با نگرانی و عجله می خواستم برگردم پیش ترلان که مانده بود توی هتل. به بابا گفتم «بابا من رو برمی گردونی هتل؟» گفت باشه. همانجا معذب شدم اما کرایه ها در کشور خارجی زیاد بود. معذب شدم که چیزی از بابا خواسته بودم، خواسته ی واقعی.. برای رفع نیاز… نه خواسته ی ساختگی برای ایجاد تداوم حس پدری در بابا. خب من اصلا عادت ندارم از بابا درخواستی کنم که برای برآوردن آن به کوچکترین زحمتی بیفتد، خیلی معذب بودم. همانقدر معذب بودم که در عالم واقعیت در صورت خواستن یک خواسته ی واقعی از بابا معذب می شوم. دلیجه گفت با ما می آید. من خوشحال شدم که بابا وقت برگشتن تنها نیست. دلیجه رفته بود عقب مینی بوس سیگار می کشید، (کاری که حتی یک بار هم در عالم واقعیت انجام نداده)، بابا بهش گفت «سیگارتو نندازی تو خیابون دهنمونو سرویس می کنن..». راه افتادیم، باران تندی می بارید. حرکت واقعی مینی بوس از اینجا شروع شد، قبل از این لحظه فقط فضای بیرون حرکت می کرد. من خیلی خوشحال بودم که بابا دوباره رانندگی می کرد. رفتم صندلی جلو نشستم که از تماشای رانندگی بابا برای آخرین بار(معلوم نیست این عبارت آخرین بار برای چی توی ذهنم بود) لذت ببرم. صندلی تنگ و کوچک بود. آب خیابان ها را گرفته بود و شرشر باران روی شیشه فضا را مه آلود کرده بود. من هنوز از دید چشم بابا مطمئن نبودم و می ترسیدم اینطرف آنطرف را خوب نبیند. به یک رنوی زهوار دررفته نزدیک شد، فاصله ماشین تا گاردریل اندازه ی مینی بوس ما نبود، من می ترسیدم اما نمی خواستم مستقیما به بابا بگویم که ممکن است درست فاصله ی خالی را نبیند، به همین خاطر بهش گفتم «بابا این ماشینای قراضه خیلی بد رانندگی می کنن، مواظبش باش». از کنار ماشین مویی رد شدیم. رسیدیم به یک دور برگردان، بابا تند توی پیچ پیچید، من باز نگران چشمش بودم که نکند دیر دوربرگردان را دیده باشد، بهش گفتم «بابا خیلی تند پیچیدی که» احساس می کردم این ترس زنانه از تند رانندگی کردن فضای مطلوبی ایجاد می کند که نگرانی من را از بابت ضعف دید بابا جبران کند، انگار که مردها همیشه دوست داشته باشند تندتر از توقع زنها رانندگی کنند.
تمام راه می ترسیدم که وحشتم از بابت ضعف دید بابا رو بشود. یک فولکس سورمه ای جلوی ما می رفت، به جای لاستیک عقب و درست برعکس، یک فرو رفتگی گرد اما مورب داشت که توی آن فرورفتگی سه تا بچه ی خیلی کوچک نشسته بودند، من تعجب کردم، گفتم «بابا اینا نمیفتن؟» گفت»چرا.. ممکنه… سیزده به دره دیگه» .. انگار که بخواهد بگوید این بچه ها مثل سبزه ان.. دلیجه می خواست ازشان عکس بگیرد… دوربین عجیبی داشت، از مینی بوس پیاده شد. بعد از پیاده شدن دلیجه، مینی بوس طی چندین ماجرا، بی راننده، در حرکت ، دور از ماجراهای اصلی اما همچنان در خواب حاضر بود. رسیدیم به محل هتل. محل هتل فضای بیابانی پشت خانه ی بچگیهام بود. توی خاکی پشت خانه که محوطه ا ی هزار متری بود یک برکه یخی درست شده بود. دلیجه پرید توش. می خواست از زیر آب عکس بگیرد، من با خودم فکر می کردم دوربین لابد ضد آب است اما خودش چی.. خودش جنس غیرقابل نفوذی داشت در مقابل سرما و آب، خودش و حتی همه لباسهاش.. دلیجه را از زیر آب نگاه می کردم. آمد بیرون و سرمای لباسهاش بخار محوی شد توی فضا. خواستیم سلفی بگیریم. دوربین را داد دست من و زاویه عجیبی را برای عکس گرفتن بهم معرفی کرد که سلفی را از خودم می گرفتم که رو به دیگران بودم اما دیگران هم توی عکس میفتادند. چند نفر غریبه هم توی عکس ایستادند. یک مرد عینکی و کلاه دار آمد و از من خواست دوربین دلیجه را بهش بدهم، ادعا می کرد عکسهای خیلی خوبی می گیرد، به نظرم می خواست دوربین را بدزدد، اصرار کرد. مؤدبانه گفتم نه. یکدفعه حرصش گرفت و گفت می زنمت. بابا عصبانی شد اما انگار می ترسید با تمام قوا بهش اعتراض کند. فقط بهش گفت خفه شو. من از اینکه بینشان درگیری شود و بابا از پس زدنش برنیاید وحشت زیادی کردم. از مرد نمی ترسیدم اما از احساس ضعف بابا به شدت می ترسیدم. به مردم گفتم «همه مون با هم می زنیمت.. » می خواستم بابا بشنود و خیالش راحت باشد. دستم را از پشت شانه ی بابا دراز کردم و مرد را برداشتم. مرد نازک شد. انداختمش روی دوشم و شروع کردم به دویدن و دور شدن از بابا و آن مهلکه. می خواستم مرد را تحویل بدهم به پلیس هتل.. خیلی زود و بی دردسر به محل هتل رسیدم. دیوارهای سیاه و تابلوی سبز داشت. دقیقا جای ساختمان دوران بچگیم. از در رفتم تو، مرد را کف زمین پهن کردم و با فریاد حراست هتل و پلیس را خواستم. صاحب هتل که مرد میانسالی با جلیقه بود از در دفترش آمد بیرون. به چهره مدیر و کارمندها نگاه کردم. خباثت غریبی توی چهره هاشان بود، من اما تنها بودم و به خاطر تنهایی خیالم راحت بود. دوربین دلیجه را به خودش سپرده بودم. چیزی برای از دست دادن نداشتم. حساب کردم که خباثت کارکنان و مدیر هتل و پلیدی دزد موبایل در مقابل هم قرار خواهند گرفت و من آزادم.
در لحظه های آخر این خواب و بیداری شک کردم که نکند ترلان توی آن هتل مانده باشد و یک مرحله ی دیگر امداد و نجات و با حضور پلید افراد آن محل پیش رو باشد… تصویر هتل بزرگ و دوری که ترلان در آن ساکن بود را به خاطر آوردم و خیالم راحت شد که ترلان آنجا نیست.
