حسن رو تو بوفه دیدم. خم شده بود رو کاسه ی عدسیش، کاری که من می خواستم دو سه دقیقه ی بعد انجام بدم. خواستم بترسونمش اما دیدم نه می ترسه نه حال می کنه. از پشت شونه ش بهش گفتم سلام آقا، گفت عه! اینجا چکار می کنی؟ عدسیامونو با هم خوردیم. از عید و تهران و سفر حرف زدیم. به خطوط خمیدگی صورتهامون فکر می کردم. مال من بیشتر سمت چپه. جایی که قلب دارم. مال حسن قرینه و در هر دو سمت صورتشه. ما یازده دوازده ساله که همدیگه رو می شناسیم. غیر از تبریک تولد و دیدار اتفاقی تو بوفه های کتابخونه ها تا حالا هیچ مکالمه خصوصی ای با هم نداشتیم. ارتباطمون سبک و روونه، منتی سر هم نمیذاریم، نه از اون علاقه های آتشین و نه اختلاف و یا تفاهم نظر شدید. همین باعث میشه هیچوقت از هم دلخور نشیم یا دعوامون نشه. البته من و حسن هوای همو داریم، یکیمون یه چیزی دم دستش باشه که می تونه باهاش خواسته ی اون یکی رو برآورده کنه حتما می کنه. خوبه دیگه. ما دوستای خوبی هستیم. رفیق اصطلاحا.
نشستم پشت یکی از میزای کتابخونه، بار هزارمه که جایی این جمله رو می نویسم. این کتابخونه ی هفده هجدهمیه که تو عمرم میام، تو همون عددای چهار و پنج هم با خودم می گفتم عمر زیادی رو پشت سر گذاشتم.
خوابم میاد و دارم سعی می کنم بیدار بمونم تا بتونم متن وب سایت سیگما رو بنویسم. کار عجیبیه. نمی تونم انجامش بدم. نمی تونم در مورد سیگما چیزی بنویسم. روزای بدیه. روزای بدیه که می تونست بهترین روزا باشه. همه ی توان و تجربه مونو به کار بستیم تا یه چیزی بشکفه، تا دم شکفتن رسید ولی نشکفت، پژمرد. پژمرد؟ اینم حتی تصویر روشنی نیست و تصویر تار بدترین تصویره تو جهان.
وضع باقی رفقا و همکارای سابقم تو آژانسای دیگه هم بهتر از ما نیست. همه هم توقع داشتن که دور گردون بر مرادشون بگرده و نگشته، نمی گرده، زور بزنیم یا نزنیم نمی گرده ، به همین خاطر گاهی فکر می کنم کاش حداقل زور نمی زدیم.
امروز رفتم یه سری شرکت. بچه ها خیلی دوست دارن درست و حسابی سلام و علیک نکنن، یه افتخاری محسوب میشه در واقع سرما و بی تفاوتی تو روابط، مخصوصا تو روابط کاری و مخصوصا در مقابل آدمی که گذاشتن بالاسرت اما قرار نیست ازش پول بگیری، مثلا قراره ازش یاد بگیری. یادبگیری؟ اوه نه! استادن همه خودشون. وقتی می خوای یه چیزی یادشون بدی انگار داری یه چوب بددست فرو می کنی تو..مغزشون. جراحت ایجاد می کنی فقط! چرا باید به تو گوش بدن؟ یه سمت بیخود داری فقط. سمتی در موقعیت سیاه و خراب. در وضعیتی سنگین از ادعاهای پوچ و آرزوهای مرده و تباه، در گیجی و بخار علتهای نامعلوم، تو یه تصویری از نعش سنگین بالا سری، از متهم ناشناس. از نقشه ی جنگ و حمله ی دشمن که شاید بهتره قبل از اینکه عملی شه مچاله ش کنن. تردد در محل کار عذاب آور و ناممکن تر میشه هر روز.
بچه ها هم تو اون دانشگاه کوفتی همینطور بودن، درسی که می دادی منتی بود که سرت میذاشتن تا بپذیرنش، از قیافه های همه شون نفرت و بیزاری بود که می بارید. من اینطور وقتا سریع به خودم شک می کنم، قیافه های دانشجوها رو می بینم که با بیزاری بهم زل زدن، قیافه ی همکارامو می بینم که با لجاجت مذبوحانه به گرفتن هر دستوری که مجبورم بهشون بدم پشت می کنن، با خودم می گم داری چکار می کنی، دست بردار از سرشون. یهو به همه چی شک می کنم، به اون کاری که داریم انجام می دیم، به عناوینمون، به موقیت و وظیفه ها… به وظیفه ها خب نمیشه شک کرد البته، مجبورم کج دار و مریز برگردم سر کار، اونا روز به روز از من بیزارتر و من روز به روز بهشون بی علاقه تر و کارا روز به روز تخمی تر.
کی فکر می کنه از آدم ضعیف کاری برنمیاد؟ به نظر من همه کارای دنیا از آدمای ضعیفه که برمیاد. آدمای ضعیف و کارا و فکرای تخمیشونه که داره دنیا رو می چرخونه. صدای اونا مثل صدای باد شدیده، خالیه و هو می کشه و می پیچه تو سوراخا.
امروز تولد امیرحسین خورشیدفره. اون زمانی که داشت تهرانی ها رو می نوشت یادم میاد. او زمان فکر می کردم چاپ شدن کتابش بهترین اتفاقیه که می تونه بیفته. چجورآدمی بودم که چاپ شدن یه کتاب بهترین اتفاقی بود که می تونست بیفته برام؟ آدم خوبی بودم. خوشم میاد از اون آدمی که بودم.
دیگه چیزی جز تموم شدن عمر جمهوری اسلامی خوشحالم نمی کنه، اینم یه محالیه که فرض تحققش هم می ترسوندم. نه اینکه بترسم که بعدش یه چیز بدتری میاد سرمون یا آشوب میشه. نه، فکر نمی کنم ترسم از اینا باشه، ترسم یه چیز انتزاعی تره، بی معنی تره، سقوط غول بزرگ و سیاه رنگیه که وقتی بیفته میفته رو سر ما، اما بیفته خب، نمیشه بیفته یه بار؟ نمیشه این چادر سیاه رو بکشن از سرِ ما؟ نمیشه قبل چهل سالگی من باشه این اتفاق؟
الان یه چند سالی هست جنگ با چسناله مد سنگینیه. منم خودم این موضع رو قبولش دارم. موضع قشنگیه. این دیدگاهیه که معتقده چسناله جون آدما رو می گیره، خسته شون می کنه و امید رو زائل می کنه. آره خب قبول، ممکنه اینطور باشه. منتها من سؤالم اینه که مخالفین و دشمنان چسناله با امید کاذب غیرواقعیشون چه می کنن؟ چی میسازن ازش؟ تصویر امیدی که میسازن از جنگ با چسناله ها، قیافه ی روحانی رو میاره تو نظر. من از قیافه ی روحانی خوشم نمیاد اصلا. اون قیافه ی مضحک و بی معنی پسر پهلوی رو حتی ترجیح می دم به قیافه ی روحانی و طرفداراش. اون قیافه واقعی تره حداقل. شکل چسناله س و مسخره س و عنه و بو میده اصلا، اما واقعی تره. قبول کنید اینو.
دلم می خواد بچه ی آتوسا رو ببینم. تو اینستاگرام می بینمش گاهی. شبیه پدر و شبیه مادرش حرف می زنه. منتظرم تا بزرگ بشه. بیست سالش بشه. با دقت و حوصله منتظرم تا بیست سالش بشه. دلم می خواد محی الدین رو بیشتر ببینم. دلم می خواد سارا و خورشید رو هم بیشتر ببینم. آرش رو هم دلم می خواد ببینمش اما تو پروفایلش عکس خودشو پشت موها و نیم رخ یه دختری گذاشته و غیب شده. ما کم کم داشتیم نظریه هاشو در باب مبارزه با تک همسری می پذیرفتیم که یه دختری رو پیدا کرد و پناه گرفت پشت موهاش و خبری نشد دیگه ازش.
من مدام احساس اضطراب و نگرانی دارم. ممکنه این از عقب افتادن کارا باشه؟ من قویا معتقدم و می دونم که این از بلای کاراس. کارا رو باید تموم کنم. بشینم دو دو تا چار تا کنم ببینم چجوری می تونم کار نکنم و زنده باشم. درستش اینه. اوه! اما این از اون درستاییه که آرش رفیقمون می گفت. تا اون “کار” مقبول پیدا شه این نظریه ها رو ول می کنی و آویزونش میشی. مدتی… تا وقتی که فکر کنی این کار اون کار درست نیست.. باعث اضطراب و آشوبه. اون وقت شروع می کنی به فکر کردن به اینکه چطور ترکش کنی و باز معلق شی در فضا
